خطاب به دوستای گلم

دوستای گلم از این که به وبلاگم سر می زنید از همتون ممنونم ولی طی پست هایی که برام گذاشتید متوجه شدم که منظورم رو همه بد متوجه شده اند من توقع از هیچ کس برای نگه داشتن تنها فرزندم تنها امید و دلیل زنده بودنم ندارم

من فقط کمی از دست روزگار  آدمای اطرافم  دلگیرم فقط همین  نه شخص خاصی

تو اون  روزا تو محیط کارم خیلی سرم شلوغ بود از طرف دیگه رفت و آمد دانشگاه ؛ مریضی نگار که دو هفته درگیرش بودم  همه و همه دست به هم دادن تا من از این دنیا گله مند بشم گله من از شخص یا اشخاص نبوده

باز هم باز هم  میگم من از دنیا گله مندم

عزیزانم این پست ها را فقط برای ان می نویسم که وقتی نگارم بزرگ شد بدونه که چه قدر من سختی کشیدم تا بزرگ بشه  در اصل درد و دل من با نگار و خدای من و نگار ولی وقتی می بینم عزیزانی هم هستن که این پست ها رو می خونن و نظر میدن خیلی خوشحال میشم ولی وقتی به این مورد نایاب برخورد میکنم ناراحت میشم چون همه برداشت های اشتباه از پست قبلی داشتن هر چند که اشتباه از من بود ضعف نوشتاری

به هر حال از همه عذر میخوام و از همه ممنونم